سید قاسم شبر یک مبارز عراقی بود که در سال ۱۹۷۹ پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران به جرم ایرانی بودن در دادگاه رژیم بعث عراق محاکمه و تیرباران شد.
اخیرا در آستانه سالگرد شهادت این مبارز، بخشی از صحبت های او با قاضی دادگاه توسط کاربران عرب زبان منتشر شده که خواندن آن خالی از لطف نیست.
در متنی که در فضای مجازی در این باره منتشر شده آمده است: سید قاسم شبر در سال ۱۹۷۹ میلادی برای محاکمه به دادگاه منتقل شد. مسلم الجبوری رئیس دادگاه نام او را سوال کرد. وی در پاسخ گفت: من سید قاسم شبر هستم. قاضی به او گفت: تو ایرانی و غریبه وطن هستی، وی پاسخ داد: آیا مسلمان را وطنی خاص است؟ من می دانم که فرزند رسول خدا (ص) هستم و غریبه وطن، عفلق بن شمیل» (بنیانگذار حزب بعث عراق) و پیروان او هستند.
الجبوری خطاب به سید قاسم گفت: تو مجرمی. وی پاسخ داد: مجرم کسی است که شهروندان و کشور خود را هتک حرمت کرده و آنها را تحویل انگلیسی ها و صلیبی ها داده است.
قاضی با عتاب به وی گفت: شرم نداری که در نود سالگی با حکومت پیشرفته بعث محاربه می کنی؟ سید قاسم پاسخ داد: این عین عاقبت به خیری است که با امثال شما (کفار) مبارزه کنم.
الجبوری با عصبانیت از مکان خود برخاست و محکم روی میز کوبید و فریاد زد: دادگاه حکم به تیرباران تو داده است. سید شبر لبخندی زد و گفت: چه شب زیبایی! تمام عمر منتظر این بودم که به دست بدترین خلق خدا در راه خدا کشته شوم.
و سپس با خوشحالی شروع به تکرار این جملات کرد: چه شب زیبایی! به خدا شهید می شوم، به خدا این آرزوی من بود که به مانند جدم حسین (ع) باشم.
سید قاسم شبر سپس رو به الجبوری کرد و گفت: شما جزو کسانی هستید که با خدا و رسولش می جنگند، اولیای خدا را می کشند و در زمین فساد می کنند و به یقین، خداوند در کمین شماست.
سید قاسم شبر در شب پانزدهم شعبان ۱۳۹۹ هجری قمری (۱۹۷۹ میلادی) در ۹۱ سالگی تیرباران شد و پیکر او را به خانواده اش تحویل ندادند و پس از آنکه پنج سال از سن او کم کردند [تا به اعدام یک پیرمرد ضعیف متهم نشوند]تنها به صدور گواهی فوت اکتفا کردند و کسی نمی داند که او کجا مدفون است.
آیة الله شهید سیّد قاسم شبر در سال ۱۳۰۸ هـ. ق. در شهر مقدس نجف دیده به جهان گشود و نه ساله بود که از نعمت پدر محروم شد. در همان سال به خیل حوزویان پیوست و به تحصیل علوم دینى پرداخت.
به خاطر همت بلند، استعداد قوى و تلاش بسیار، خیلى سریع در ردیف بهترین شاگردان آیة الله سیّد ابوالحسن اصفهانى و میرزاى نائینى قرار گرفت و تا چهل سالگى از محضر آن دو بزرگ بهره وافى برد.
آرزو و آرمان او عزت و استقلال مسلمانان، آزادى بیت المقدس، نابودى اسرائیل غاصب و عینیت یافتن احکام و معارف زندگى ساز اسلام بود.
او حرکت اصلاح گرایانه و ایجاد جامعه دینى را از وظایف عالمان راستین مى دانست و حمایت از مصلحان را از مهم ترین فرایض دین.
سید قاسم شبر همچنین انقلاب اسلامى ایران را طلیعه قیام مهدى (عج ) مى دانست و حمایت از آن و پیروى از رهبرى آن را به همگان توصیه مى کرد. خود نیز چنین بود: حامى انقلاب اسلامى و پیرو راستین رهبرى آن. پیامهاى تبریک به امام خمینی (ره) و سخنرانی هاى پرشور و روشنگر او برگه اى است از پرونده حمایت های او.
او ایادى حکومت فاشیست عراق را که از وى مى خواستند از انقلاب اسلامى ایران به این دلیل که غیر عرب رهبرى آن را به عهده دارد روى برتابد به سخره مى گرفت و از مردم مى خواست که در این راه استقامت کنند تا اینکه بالاخره جان عزیزش را در راه حمایت از امام خمینى (ره) و انقلاب اسلامى ایران عاشقانه فدا کرد و شربت شهادت را از دستان پلید شقى ترین دشمنان خدا و دین خدا نوشید.
سید قاسم شبر زمانی در پاسخ به یکی از مسؤولان امنیتی که از او پرسید "چرا با دولت بعث مخالفت می کنی، در حالی که این همه مسجد ساخته است، گفت: معاویه هم بسیار مسجد می ساخت، در حالی که از منحرف ترین حکام تاریخ اسلام بود.
درباره این سایت